Persoonlijk – Twijfels

Misschien hebben jullie het de afgelopen tijd al kunnen merken, en misschien ook niet, maar ik zit niet zo lekker in mijn vel. Sinds mijn relatie is stukgelopen ben ik heel erg veel aan het twijfelen over wat ik wil. Ik ben gestopt met mijn opleiding, ging fulltime werken, en weet nu eigenlijk nog niet wat ik wil. Omdat het mijn blogartikelen en filmpjes beïnvloed leek het me goed om het even met jullie te delen. Daarnaast vind ik het gewoon fijn om mijn gedachten even op te schrijven.

Eind februari maakte mijn toenmalige vriend het uit. Ik was er kapot van. Ik had nergens meer zin in, stopte tegelijkertijd met mijn studie, had het gevoel dat mijn wereld instortte en raakte in een depressie. Dit is iets wat ik jammer genoeg snel raak, maar omdat ik het niet te veel wilde laten merken besloot ik een tijdje een break te nemen van het bloggen.

Een depressie is niet iets waar je gemakkelijk uit raakt, en het is daarom ook een tijd lang echt slecht met me gegaan. Ik had nergens zin in, ik moest mezelf zelfs naar de manege slepen: iets waar ik normaal altijd zin in heb. Mijn omgeving merkte dat het niet goed met me ging en heeft me zo veel mogelijk geprobeerd te helpen en op te vrolijken.

Tegelijkertijd had ik een heleboel gedoe met mijn ex. We hadden vaak ruzie, waardoor ik weer opnieuw terugzakte in mijn droevige gedachten. Tegelijkertijd zakte ik tot 2 keer toe voor mijn rijbewijs en als klap op de vuurpijl overleed mijn tante heel plotseling. Jullie snappen wel dat ik me verschrikkelijk voelde.

Door het overlijden van mijn tante werden de ruzies met mijn ex wel minder. Ik denk dat hij besefte dat ik het er gewoon niet bij kon hebben om alsmaar ruzie te hebben, en hij probeerde er voor me te zijn. Mijn ouders gingen twee weken op vakantie waardoor ik alleen thuis was. Ik wilde niet alleen zijn tijdens deze periode, en daarom is hij een paar keer langsgekomen. Alles voelde goed, en omdat ik nog altijd van hem hield werd mijn hoop dat het toch nog goed zou komen weer aangewakkerd.

Bijna een maand lang leek het erop dat het goed zou komen tussen ons. Ik voelde me een stuk beter, en ook mijn omgeving viel het op dat ik weer begon te stralen. Toen ik vertelde dat het weer goed ging met mijn ex waarschuwden ze me allemaal dat ik moest oppassen, mijn hart niet opnieuw moest laten breken. En ondanks dat ik wist dat ze gelijk hadden was mijn hoop en liefde te koppig om te luisteren. En dat heb ik uiteindelijk moeten voelen.

Op dit moment heb ik het contact met mijn ex stilgelegd, iets wat voelt als het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Door wat er allemaal gebeurt is tussen ons (wat ik niet openbaar op het internet wil zetten), merk ik ook dat ik veel minder vertrouwen heb in de liefde. Liefde was altijd iets heel erg belangrijks voor me, maar nu ben ik bang dat ik nooit meer van iemand zal durven houden. En voor er reacties komen met dat iedereen zich zo voelt na een break-up, en dit alsnog goed gaat komen: ik weet het. Ik hoop ook echt dat het zo gaat zijn.

Maar goed, genoeg over mijn ex. Ik besloot me in te schrijven voor een nieuwe opleiding: paraveterinair dierenartsassistente. Ik had toen ik stopte met mijn opleiding maar 1,5 maand om voor een nieuwe studie te kiezen en had geen enkele open dag in die periode. Mijn intest was 2 dagen nadat mijn tante overleed, waardoor ik er mijn hoofd totaal niet bij had: toch kreeg ik een week later een brief thuis dat ik was aangenomen. Ik dacht dat het kwam door al het verdriet rondom mijn tante dat ik niet enthousiast was, en net zo lief had gehoord dat ik niet aangenomen was. Maar ik merk dat dat gevoel er nu nog altijd is. En dat is iets wat me dwars zit.

Wat nou als ik deze studie alleen heb gekozen omdat ik zo weinig tijd had en wel een keuze moest maken? Ik weet dat ik zal moeten studeren, anders kom je niet ver in de maatschappij waar we nu leven. Maar tegelijkertijd wil ik ook niet beginnen aan een studie om er na een paar maanden weer mee te stoppen. Nog een tussenjaar? Ik ben niet zeker dat mijn contract bij de Jumbo wordt verlengd, omdat ik dan een vast contract zou moeten krijgen: en nogmaals, we leven in deze maatschappij. Tegelijkertijd weet ik inmiddels ook niet meer of ik nog wel een vast contract wil. Wat heel raar is, aangezien ik daar nu al een half jaar lang op hoop.

Wat dan? Het liefst zou ik een jaar lang gaan bloggen, want dat is iets wat mij blij maakt, waar ik me goed door voel. Maar wat dan? Ik verdien niets met mijn blog. Ik heb een eigen paard om voor te zorgen. Hoe doe ik dat?

Jullie merken het al: twijfels. Heel veel twijfels. Ik sta ingeschreven voor een opleiding waarvan ik niet weet of ik er nog wel mee door wil gaan. Ik weet niet meer of ik een vast contract wil op mijn werk, maar ook niet wat ik moet doen wanneer ik het niet krijg. Daarbij weet ik ook niet of het contact verbreken met mijn ex zo verstandig was. Natuurlijk weet ik dat ik niet alsmaar opnieuw mijn hart moet laten breken, maar hem helemaal niet meer spreken en alleen maar nadenken over wat hij zou doen (of hij al een ander heeft?) is nog pijnlijker.

Het liefst nam ik even een vakantie van een paar weken, gewoon om even tot mezelf te komen en alles te overdenken. Ik schrijf dit voor ik naar Londen ben gegaan, dus hoop dat ik de dagen in Londen heb kunnen gebruiken om na te denken of in ieder geval iets duidelijker te worden over wat ik wil.

Heel erg bedankt voor het lezen.