Persoonlijk | Mijn grootste angsten

Het artikel van vandaag is het persoonlijkste artikel dat ik tot nu toe getypt heb. Ik heb ook heel erg lopen twijfelen of ik het wel online moet zetten. Ik schrijf dit niet om medelijden te wekken, ik schrijf dit omdat ik persoonlijk wil bloggen, en hierom dus ook dit soort dingen wil kunnen delen. Ik hoop dan ook dat jullie er begrip voor hebben dat ik me zo open stel, en hier respectvol mee omgaan. Ik vind namelijk dat wanneer ik een persoonlijke blog heb, ik ook echt persoonlijk wil kunnen zijn zonder me hier onzeker over te voelen. Dat gezegd te hebben: laat ik beginnen.

Waar mijn angst vandaan komt

Ik ben van jongs af aan altijd al onzeker geweest. Dit komt voor een groot deel omdat ik veel kinderen op mijn basisschool had zitten die pestten. Het feit dat kinderen van een jaar of 6 elkaar al voor ‘dik’ of ‘lelijk’ of ‘stinkend’ uitmaken vind ik nog altijd niet te geloven. Hoe kan het dat je op die leeftijd al dat soort vreselijke dingen tegen een ander zegt? Gelukkig ben ik nooit echt gepest, maar af en toe kreeg ik wel eens naar mijn hoofd dat ik ‘raar’ was. Zeker als kind, raakt zoiets je.

In de loop van de basisschool is die onzekerheid gebleven, en misschien zelfs wel erger geworden. Tot het moment dat mijn ouders het niet meer vonden kunnen, en besloten mij naar kanjertraining te sturen. Dit zijn een aantal bijeenkomsten met kinderen en hun ouders, waarbij je geleerd wordt hoe je zelfverzekerder kunt zijn, hoe je omgaat met pestkoppen en hoe je je in het algemeen beter in je vel kunt voelen. Deze trainingen heb ik gehad aan het eind van mijn basisschool en de overgang naar de middelbare school.

Tijdens het eind van mijn basisschool hadden we natuurlijk de musical. Zelf vond ik optreden altijd ontzettend eng, ik had mezelf er zelfs van overtuigd dat ik podiumangst had. Door de kanjertrainingen werd deze angst minder, en ik wilde auditie doen voor een van de grotere rollen. Mijn meester dacht daar anders over, en liet me op een akelige manier merken dat ik dat toch zeker niet kon: voor de gehele klas. Ik had het gevoel dat ik compleet voor paal stond, maar ik heb mezelf er overheen gezet en heb uiteindelijk voor mijn doen een best grote rol gespeeld in de musical.

De overgang naar mijn middelbare school was vervolgens spannend, ik ging naar een school waar niemand van mijn basisschool heen ging. Een frisse start. Ik voelde me er thuis, had een grote vriendengroep en ging met plezier naar school: voor het eerst in jaren.

Al snel veranderde dit: mijn vriendengroep gooide me eruit en zo werd ik het buitenbeentje van de 1e klassers. Ik zat alleen tijdens alle lessen, had mijn pauzes vrijwel altijd alleen en het plezier in school was weer verdwenen.

Gelukkig werd alles anders vanaf de tweede klas. Ik maakte een goede vriendin, al snel een paar vrienden en ik ontmoette de jongen die ik nu mijn vriend mag noemen. Vanaf de derde klas groeide mijn vriendengroep en ik voelde me fijn op school. Ik merkte dat mensen me wel leuk vonden, dat ik helemaal niet zo vreselijk was als dat ik dacht.

Toch werd ik in die periode licht depressief. De redenen waarom ga ik niet op internet zetten, sommige dingen zijn te persoonlijk en wil ik niet dat de hele wereld weet. Die periode heeft mijn beste vriend (die nu mijn vriend is, snappen jullie het nog?) me heel erg geholpen en uiteindelijk ben ik uit die sleur gekomen.

Hoe ik met mijn angst om ga

Doordat ik me zo vaak en zo lang onzeker heb gevoeld is dit gevoel niet compleet verdwenen. Ik voel me al wel veel beter in mijn lichaam, ik voel me al lang niet meer zo dik als dat ik me een tijd lang heb gevoeld. Natuurlijk zijn er dingen die ik niet mooi vind aan mezelf, maar dat heeft iedereen.

Mijn grootste onzekerheid gaat ook niet over mijn lichaam, zoals dat bij veel vrouwen wel het geval is. Mijn onzekerheid ligt veel dieper. Hij gaat niet alleen over mijn lichaam, maar over mij in het geheel. Ik ben heel snel bang om niet goed genoeg te zijn. Ik ben bang dat mensen me niet leuk genoeg vinden en dat ik daardoor mensen kwijt raak. Eens in de zoveel tijd heb ik daar heel erg last van, en dan moet mijn vriend echt even heel erg op me inpraten om me te overtuigen dat die ideeën echt niet waar zijn.

Ik probeer er zo veel mogelijk mee te leven. Ik weet dat ik die ideeën heb, en ik weet dat ze eigenlijk nooit waar zijn. Op die momenten is het lastig om mezelf daarvan te overtuigen, maar toch probeer ik het. Gelukkig weet mijn vriend dat ik dit heb, en houd hij daar rekening mee. Zo af en toe kan ik ineens heel heftig reageren op iets heel erg kleins, wat natuurlijk voor hem ook niet fijn is. Daarom wil ik hem heel erg bedanken.
Dus lieve schat, als je dit leest: dank je dat je rekening houdt met mijn rare trekjes.

Hoe doe ik dat met bloggen

Nou weet ik dat jullie denken: als je zo onzeker bent, hoe doe je dat dan met negatieve comments op je blog?
Ik heb tot nog toe gelukkig nog geen negatieve comments gekregen, maar ik weet dat wanneer mijn blog groter wordt dat dit wel gaat gebeuren. Daar stel ik me ook op in. Door het feit dat ik me daar op instel hoop ik dat ik het net zo aan de kant kan schuiven als mijn rare ideeën af en toe. En zo niet, dan weet ik dat ik altijd terecht kan bij mijn familie en vriend, en dat die me heel goed kunnen vertellen dat ik het me niet moet aantrekken.

Nu heb ik alweer bijna 1000 woorden getypt, en ik denk dat ik het hier maar bij moet laten. Hopelijk hebben jullie hier respect voor. Ik wilde het graag met jullie delen, omdat jullie toch als vriendinnen aanvoelen, en ik graag dingen met jullie deel. Ik ga mijn angsten niet mijn toekomst laten verpesten. Ik weet dat ik tegen ze kan vechten, en daarom deel ik dit ook: zodat wanneer jullie ergens bang voor zijn jullie weten dat je niet alleen bent. Ook jij kunt tegen je angsten vechten. Laat je toekomst er niet door bepalen. Dat is de boodschap die ik jullie vandaag wil meegeven.