‘Voel je vrij om verschrikkelijk jezelf te zijn. En neem verantwoordelijkheid voor je verschrikkelijke zelf.’ Daar begon het allemaal mee. Toen ik deze twee zinnen tegen kwam op deze site begon ik na te denken. Want hoe doe je dat? Hoe ben je jezelf in een wereld waarin je aan andermans verwachtingen moet voldoen? Hoe weet je wie ‘jijzelf’ bent? Vandaag geen luchtig artikel over een make up product of een lijstje met dingen om te doen wanneer je je verveelt, maar een serieus artikel over het zijn van jezelf in de 21e eeuw.
Toen ik op de basisschool zat wist ik precies te weten wie ik was: ik was Irina, een jongensmeisje, dat de rest van haar leven zou besteden aan het helpen en verzorgen van dieren. Ik hield ervan om tot mijn knieën in de modder te staan, speelde niet met poppen en moest niets weten van make up. Dat was allemaal veel te meisjesachtig.
Ik had die gedachten zo in mijn hoofd geprent, dat die er niet uit te slaan waren. Ik wilde geen meisjesmeisje zijn, en wanneer ik make up zou dragen of met poppen zou spelen dan zou ik dit wel worden. Op het moment dat ik toch met Barbies speelde met vriendinnen (en het nog LEUK vond ook, moet je nagaan) mocht natuurlijk niemand dit weten. Dat kon toch niet, ik was geen meisjesmeisje!
Nog jaren heb ik mezelf aan deze gedachtes vast weten te houden. Op een gegeven moment droeg ik af en toe wel eens mascara, maar dat was het dan ook wel. Natuurlijk vond ik het leuk om te shoppen, maar van jurkjes of rokjes moest ik niets weten: veels te meisjesachtig.
Pas sinds de afgelopen jaren draag ik vaker jurkjes en rokjes. Ik vind het leuk. Ik draag ook sinds ongeveer de 4e klas meer make up, en vind het leuk om mezelf op te maken. Langzaam maar zeker begon ik mezelf te vertellen dat het oke was. Het was oke om make up te dragen, maar tegelijkertijd op de manege tot mijn knieën in de stront te staan. Want dat vind ik allebei leuk, en ook al botst dat misschien: SO WHAT?
Toen ik afgelopen jaar stopte met de studie waarvan ik jaren lang heel erg zeker wist dat het precies was wat ik wilde gaan doen met mijn leven, en het ook nog eens uit ging met de jongen waarvan ik dacht dat ik mijn leven met hem zou delen, snap je vast wel dat ik even mezelf kwijt was. Alle dingen die voor mij heel erg duidelijk waren geweest dat ze bij mij hoorden, dat ik ze leuk vond en mee verder wilde, vielen af.
Je snapt wel dat ik daardoor heel erg veel ben gaan nadenken over wie ik eigenlijk ben, en nog altijd ben ik daar niet uit. Nog iedere dag ben ik op zoek naar wat ik leuk vind, wat ik niet leuk vind en wat ik wil doen met mijn leven.
Nou weet ik heus wel dat ik pas 19 ben, en echt nog niet precies hoef te weten wat ik wil. Maar ik wil wel graag zo veel weten dat ik gelukkig kan zijn met mijn leven en met wie ik ben. Dat is voor mij heel erg belangrijk.
Maar hoe vind je uit wie je bent in de 21e eeuw? Iedereen heeft verwachtingen van je, of ze dit nu willen toegeven of niet. Algemene verwachtingen zoals een opleiding of werk, maar ook verwachtingen als dat je iedere week uit gaat van leeftijdsgenootjes. En wanneer je niet aan deze verwachtingen wilt/kunt voldoen dan vindt men dit raar.
Ja ik ben 19, nee ik houd er niet van om uit te gaan en iedere week weer een kater te hebben op zondag. Nee ik heb geen goede band met mijn vader. Nee ik heb op het moment geen opleiding, en werk fulltime bij een supermarkt omdat ik van mijn ouders moet werken.
Word ik hier gelukkig van? Nee.
Heb ik het idee dat ik hier iets aan kan veranderen? Nee.
Zo dat is er uit: ik ben niet gelukkig. Natuurlijk zijn er dingen die me blij maken: ik word nog iedere dag blij van mijn huisdieren en prijs mezelf onwijs gelukkig dat ik een eigen paard heb. Ik wordt blij van schrijven, fotograferen, filmen en eigenlijk alles wat onder bloggen valt. Maar of ik echt gelukkig ben? Nee.
Nou zou je zeggen: verwijder het negatieve uit je leven. Ja, daar heb ik ook over nagedacht. Maar hoe doe je dat? Hoe verwijder ik nare herinneringen uit mijn geheugen? Hoe kan ik stoppen met werk wanneer ik een paard heb om te betalen en ouders heb die het nooit gaan toestaan dat ik stop met werken? Hoe zorg ik dat ik tot mijn vader doordring als ik alles al heb geprobeerd?
Nu klinkt het alsof ik een heel slecht leven heb, en ik wil nog eens benadrukken dat dat zeker niet zo is. Maar het is ook zeker niet zo dat ik hier gelukkig van wordt. Ik denk vaak genoeg na over wat ik zie als een fijn leven.
Ik stel me een fijn leven voor wanneer ik van mijn blog mijn werk kan maken. Mijn eigen dagen kan inplannen. Leuke dingen kan doen met geliefden, wat inhoud dat ik weer liefde durf toe te laten ondanks de nare herinneringen. Waarin ik geniet van mijn eerste echte passie: dieren. Een leven waarin ik kan doen wat ik leuk vind en een goede band heb met mijn vader (en natuurlijk rest van mijn familie).
Hoe ik mijn leven zo kan veranderen dat ik dit leven voor elkaar krijg? Ik heb werkelijk geen idee. Natuurlijk probeer ik dagelijks mijn blog te laten groeien, maar het zal nog aardig wat jaren duren wil ik er mijn werk van kunnen maken. Wat betreft mijn vader: sommige periodes gaat het beter dan anderen, maar echte vooruitgang zie ik niet gebeuren. En de nare herinneringen; daar probeer ik zo min mogelijk aan te denken en ik probeer open te staan voor nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Toch heb ik het gevoel dat ik nog mijlen ver weg zit van dat fijne leven wat ik zo graag zou hebben.
Hoe doen jullie dat? Jezelf zijn in de 21e eeuw? Hoe ben jij jezelf ondanks alle verwachtingen van anderen waar je soms niet aan kunt voldoen. Volg jij je gevoel en spring je in het diepe? Of probeer je de stroom te volgen, maar neem je hier en daar een zijpaadje?
15 Comments
Dit is heel herkenbaar voor mij. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad dat ik ontzettend hard en vol overgave zou gaan weken aan iets waar mijn passie ligt. Helaas ben ik ziek geworden en kan ik amper werken/studeren. Eigenlijk is mijn leven niet slecht, maar het loslaten van deze droom maakt het extreem moeilijk. Uiteindelijk zal het wel goed komen denk ik 🙂
[…] ongeremd enthousiast kan zijn, omdat Nederlanders dan al gauw vinden dat je overdrijft. En met name het blogje van Irina vond ik herkenbaar, vooral ook over dat uitgaan. Want dat is ook een voorbeeld van die […]
Hoe ik dat doe? Ik kies voor mijzelf.
Klinkt dat egoïstisch? Ja. Dat klinkt het wel. Maar als ik niet lekker in mijn vel zit, dan kan ik er ook niet voor iemand anders zijn. Dus is het SUPER van belang dat JIJ goed in je vel zit.
Hoe ik dat doe, dat voor mijzelf kiezen? Door te doen wat ik denk dat van belang is. Van belang.. ik herhaal het even; dat betekend dus niet altijd dat het ‘leuk’ is. Ik doe de dingen die mij richting mijn doelen sturen. En ja; deze doelen komen vaak niet overeen met andere mensen. Maar dat is helemaal niet erg.
Ik schaf hobby’s af, zeg vrienden en familie gedag en ga mijn weg. Wie er met mij mee wilt gaan die mag. En gelukkig zijn dat er genoeg.
Het durven kiezen dat jij geen meisjemeisje wilt zijn, ondanks dat wel verwacht word, dat maakt jou. Dat maakt Irina. Dat moet je vasthouden… daar halen mensen later energie uit. DAT is de uitweg en de weg naar geluk. Jezelf kunnen zijn. Whatever dat voor jou mag betekenen.
Been there done that.
Dank voor je schrijven. Goed bezig girl (of moet ik zeggen jongenmeisje?)
Ik hoop dat je jou weg naar gelukkig zijn kan vinden. Ik voelde mezelf erg aangesproken met de post omdat ik er zelf deze week ook erg veel over na heb gedacht.
Ik heb zelf nu ook mijn strijd hier op stage. Mensen vinden dat ik stil ben, en ja dat ben ik ook. Ze zouden graag willen zien dat ik meer ga praten. Ik wil soms best wel wat meer praten en een gesprek aanknopen maar ik weet vaak niet goed wat ik moet zeggen om dat gesprek te beginnen. Ik probeer dit wel steeds.
Maar omdat dat nu gezegd is ben ik nu bij elke gelegenheid aan het denken: moet ik nu praten? wat moet ik dan zeggen? Etc.
En ik ben gewoon wat stiller dan de meeste anderen hier. Dat zij nu veel praten en extrinsieker zijn dan mij is het dan gelijk fout dat ik meer intrinsiek ben? Moet ik mezelf helemaal gaan veranderen omdat hun dat van mij verwachten?
Ik ga me tot op zekere hoogte wel wat aanpassen. Ik wil zelf ook graag wat meer naar buiten treden en makkelijker contact kunnen leggen. Dat is één van de redenen waarom ik hier ben.
Er is ook gezegd: Als je niet veel praat en geen gesprek aan knoopt dan vraag op een gegeven moment niemand meer iets aan je.
Maar als er tegen mij gepraat wordt en dingen verteld worden dan praat ik heus wel terug en vertel ik ook dingen. Op die manier ga ik mezelf comfortabeler voelen in de groep.
Waarom kunnen mensen soms zo moeilijk accepteren dat iedereen anders is? Dat kan je ook gewoon accepteren en daarmee om gaan. Omdat iemand anders is hoef je toch niet meer tegen diegene te praten?
Dat herken ik ook heel erg. Ik een grote groep zal ik ook nooit iemand zijn die de leiding neemt of de grootste mond heeft.
Als het van me verwacht wordt dan kan ik goed leiding geven, maar uit mezelf zou ik dat niet zo snel doen.
Ook ik kreeg op school e.d. vrijwel altijd te horen dat ik meer moest zeggen, meer aanwezig moest zijn. Maar zo ben ik vanuit mezelf niet. Al merk ik dat ik het nu wel al meer doe dan dat ik vroeger deed.
Probeer jou balans te vinden, en ontdek wat voor jou fijn aanvoelt. Misschien dat wanneer je uit je comfortzone stapt je merkt hoe leuk het is om je op de voorgrond te plaatsen. En zo niet? Dan keer je weer lekker terug naar jou veilige plekje.
Ja herken het zo erg. Valt me wel op dat heel veel meiden die bloggen zo zijn.. best grappig om te zien. Ik ben er nu erg mee aan het strijden. Hopelijk vind ik mijn balans de komende maanden.. ik moet het er ook nog even met mijn stagebegeleider over hebben als hij weer terug is.
Lieve Irina,
Onthoudt dat er mensen zijn die je accepteren en van je houden zoals je bent! ❤️ En geloof mij, al het geluk gaat komen! Wees jezelf en vanzelf komt alles goed, vroeg of laat! Geniet van de goede dingen en de negatieve dingen komen goed!
Dikke kus ?
Ik vergeet het belangrijkste, jij vertelde mij altijd dat ook ik goed was zoals ik was! En je geloofde ook gewoon in mij! Dat verdien jij ook ☺️
<3
Dapper dat je dit artikel post! Geniet lekker van je paard en succes met alles!
Goed verhaal jo. Ik heb zoveel kritiek gehad op mijn anders zijn dat ik me er heel weinig meer van aantrek als ik er weer opmerkingen over krijg. Laat mensen me maar accepteren zoals ik ben. Maar ja, ik ben geen 19 meer…
Sterkte jo, je komt er vast wel!
Wat heb je dit mooi geschreven zeg. Dapper dat je dit zo durft te delen.
Ik ben 23 en zelf vind ik het ook ontzettend lastig om te beslissen wat ik wil doen en om er achter te komen wie ik ben..
Ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen die me blij maken, probeer jij dat ook te doen!
Wat een mooi artikel! Wel dapper dat je het durft te vertellen. Geloof me er komt ooit een moment in je leven dat je alleen nog maar dingen kan doen die je leuk vindt! Helaas is dat er nog niet, maar na elke regenbui komt weer zonneschijn toch? 🙂 xx
Wauw Irina wat dapper dat je hier zo open voor durft uit te komen. Je bent echt niet de enige, een hoop mensen worstelen met dezelfde (niet zozeer specifieke) dingen als jij.
Verder kan ik je niet veel meer vertellen dan: blijf gewoon de dingen doen waar jij happy van wordt 🙂 Bloggen maakt mij ook gelukkig, dus ik stel voor dat we er beide nog een tijdje mee doorgaan.
Succes met het vinden van je eigen weg!
Met bloggen ga ik zeker nog even door, net als met paardrijden en iedere dag weer genieten van mijn huisdieren. En verder op zoek naar wat me nog meer blij maakt!