Het leed dat je vader verliezen heet

Wie mij volgt op social media weet het al: ik ben vorige week ontzettend plotseling mijn vader verloren. Tot de dag van vandaag heb ik er niet te veel over verteld, omdat ik hier simpelweg nog niet aan toe was. Ik ben druk bezig geweest met het regelen van alles rondom de crematie, allerlei instanties informeren en vooral met heel erg veel verdriet. Het is bizar hoe dit allemaal zo plotseling is verlopen: iets wat niemand ooit heeft zien aankomen. Ook mijn vader niet. Vandaag is het dan ook tijd om mijn blog te gebruiken als uitlaatklep, zoals ik er ooit mee ben begonnen. Mijn gedachtes en gevoelens op papier zetten is immers iets wat me altijd heeft geholpen.

Sinds Oudjaarsdag was mijn vader ziek. Daar kwam ik zelf op 2 januari achter, toen ik hem vroeg of hij iets wilde gaan drinken in de stad. Ik had hem immers niet meer gezien sinds de kerst en het leek me gezellig om even bij te kletsen. Ik kreeg een berichtje terug dat hij verkouden en grieperig was, dus ik wenste hem beterschap. De volgende dag kreeg ik echter een berichtje dat hij langs de dokter was geweest: hij bleek een virusinfectie te hebben waardoor hij een lichte longontsteking had. Opnieuw wenste ik hem beterschap en bood samen met mijn moeder aan om boodschappen te halen.

Vrijdag 4 december waren we dan ook bij mijn vader: de eerste keer dat mijn moeder zijn nieuwe appartement zag. Hij was immers pas zo’n 3 maanden het huis uit na de scheiding van mijn ouders en dit was voor het eerst dat ze weer gezellig samen iets dronken. Mijn vader was inderdaad ziek: hij had het ijskoud ondanks dat de verwarming roodgloeiend stond. Toch voelde hij zich goed genoeg om de boodschappen zelf in te delen en koffie en thee voor ons te zetten. We hadden het nog over alle plannen die hij had voor het huis: schilderijen die hij wilde ophangen, gordijnen die hij wilde hebben tegen de tocht. We konden niet blijven eten omdat er iemand een oude lamp zou komen ophalen via Marktplaats, dus wensten hem beterschap en gingen terug naar huis.

De rest van het weekend hoorden we niks, maar op maandag 7 januari ontving ik tijdens mijn ontbijt een berichtje. ‘Kun jij naar mij toe komen en me dan met de auto naar de huisarts brengen? Ik ben duizelig en wankel ter been.’ Zelf zat ik hier eerlijk gezegd totaal niet op te wachten. Ik had zelf belabberd geslapen, had een slechte dag qua burn-out en daarnaast had ik een hekel aan het rijden in mijn vaders auto. Toch besloot ik ja te zeggen: mijn vader vroeg namelijk nooit om hulp dus het feit dat hij dit nu wel deed betekende dat het belangrijk was. Ik vroeg hoe laat hij een afspraak had, aangezien ik ook nog langs mijn paard moest. Hij reageerde met de vraag hoe laat ik daar kon zijn en besloot een afspraak te maken voor na half 2, zodat ik dit makkelijk zou redden.

Zodra ik vertrok naar de manege besloot ik hem nog een keer te appen met de vraag hoe laat hij de afspraak precies had gemaakt. Zo wist ik of ik moest opschieten. Hier kwam geen antwoord op, iets wat me al een raar gevoel gaf gezien mijn vader altijd binnen zo’n 5 minuten reageerde. Ik ging naar de manege, verzorgde mijn paard en fietste door naar het station. Hier stapte ik in de bus naar zijn huis en kwam erachter dat ik eerder was dan verwacht. Ik besloot hem dan ook nogmaals te appen om te laten weten dat ik er al rond 12 uur zou zijn. Op dat moment zag ik dat hij om 9:44 voor het laatst op WhatsApp gezien was en groeide het onrustige gevoel in mijn buik. Ik probeerde het te sussen met het idee dat hij vast lag te slapen en sloeg mezelf zowat voor mijn kop dat ik de sleutels van zijn huis thuis had laten liggen.

Eenmaal bij de flat aangekomen belde ik beneden aan, maar kreeg geen enkele reactie. Ik besloot dan ook zijn telefoon te bellen, maar ook hier bleef de telefoon afgaan tot ik zijn voicemail te pakken kreeg. Op dat moment kwam er een bezorger van PostNL aan, en samen met hem ben ik het gebouw in gegaan. Ik nam de lift omhoog en belde aan bij zijn flat zelf, maar ook hier kreeg ik geen reactie. Ik bonkte op de deur en op het slaapkamerraam, probeerde naar binnen te kijken door de gordijnen heen maar zag niets.

Via internet vond ik het telefoonnummer van een goede collega van hem, die naar mijn idee ook sleutels van zijn flat had. Hij had net als ik s’ochtends een berichtje gehad met de vraag of hij hem naar de huisarts had kunnen brengen, maar had dit bericht pas een uur later gezien. Toen ik vertelde geen reactie te krijgen vond hij het ook vreemd en besloot om hem ook te proberen te bereiken. Zelf probeerde ik in de tussentijd de buren, maar ook zij deden niet open.

Ik besloot vervolgens mijn opa te bellen: hij woonde namelijk om de hoek en wie weet kon zijn vrouw mijn sleutels van mijn vader zijn flat ophalen met de auto. Helaas bleek alleen hij zelf thuis te zijn, dus dit plan viel in duigen. Op dit moment weet ik nog dat ik brak: ik wist niet meer wat ik moest doen en was in tranen. Ik belde nogmaals mijn vader, probeerde mijn moeder maar haar telefoon stond uit. Uit verdriet en wanhoop besloot ik richting mijn opa te lopen, waar ik door hem werd opgewacht.

Samen met mijn opa besloot ik 112 te bellen en zodra we ophingen gingen we samen terug naar de flat van mijn vader. Daar aangekomen kwam ook direct de ambulance aanrijden en eenmaal boven stond de politie al voor zijn deur. De deur werd ingetrapt, de politie en ambulancebroeders bestormden zijn flat en ik stond machteloos buiten te wachten tot ik iets zou horen. De halve minuut die voorbij ging leek een eeuwigheid te duren: ‘Was hij thuis? Lag hij te slapen? Was hij bewusteloos? Was ik misschien wel de idioot die 112 had gebeld terwijl mijn vader gewoon een blokje om was?’ Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd tot er een politieman naar buiten kwam en me direct de boodschap gaf ‘Het is niet goed hoor: hij is overleden.’

Op dat moment kwamen er geen tranen, geen woede, helemaal niets. Het enige wat ik eruit wist te krijgen was ‘SERIEUS?’ en mijn opa sloeg een arm om me heen. We stonden buiten te wachten terwijl de ambulancebroeders mijn vader op bed legden. Hij had blijkbaar op de wc gezeten terwijl hij stierf en was tegen de deur aan gevallen. Zodra zij klaar waren werden wij het appartement binnen gelaten en kreeg ik een glaasje water. De rest van de dag heb ik vragen zitten beantwoorden van de politie, ambulancebroeders en de huisarts. Ik vertelde het verhaal van wat er was gebeurt zo vaak die dag dat het op een gegeven moment niet meer voelde alsof het echt gebeurd was. Het leek meer op een soort film die ik beschreef.

Later die dag kreeg de politie mijn moeder te pakken op haar werk en is zij ook die kant op gekomen. Inmiddels had ik mijn opa, zijn vrouw en de collega van mijn vader al om me heen gehad, dus ik was niet alleen. Daarnaast wil ik ook even een shoutout geven naar de hulpverleners want de politie en ambulancebroeders hebben me echt door de eerste paar uur heen gesleept. De hele dag was één grote nachtmerrie en ik schiet dan ook nog altijd in de stress zodra ik een ambulance hoor.

Inmiddels is de crematie van mijn vader geweest en helpt mijn moeder me zo veel mogelijk met het regelen van alles rondom de erfenis en alle instanties op de hoogte brengen van mijn vader zijn dood. Na 1,5e week voelt het allemaal nog heel onwerkelijk: alsof dit alles een nare droom is en ik zo wakker word. Ik heb nog altijd het gevoel dat hij me ieder moment kan bellen met de vraag wanneer we verder gaan met de make-over van mijn kamer, en gewoon weer hier voor de deur staat in zijn kluskleding. Ik weet dat het niet kan, maar zo voelt het wel.

 

Klik hier als je de video niet kunt zien en hier om je te abonneren op mijn YouTube kanaal

De komende tijd heb ik dan ook geen idee hoe ik alles ga aanpakken op mijn blog, YouTube kanaal en social media. Ik ga sowieso verder, maar op welk tempo en wanneer durf ik nog niet te zeggen. Ik merk dat ik het juist een fijne afleiding vind om met dit soort ‘normale’ dingen bezig te zijn, maar wil mezelf niet forceren. Jullie merken dan ook nog wel wat er wanneer online komt. Ik weet zeker dat jullie allemaal snappen dat rouwen nu voor gaat. Heel erg bedankt ook alvast voor alle lieve reacties: die slepen me echt door deze periode heen.